W Jerozolimie w 1099 r. powstał zakon rycerski, którego zadaniem było stanie na straży Grobu Pańskiego. Jedną z jego siedzib w Europie był Przeworsk, gdzie Zakon Kanoników Regularnych Stróżów Grobu Chrystusowego opiekował się Grobem Bożym, będącym kopią tego z Ziemi Świętej.

Po przyłączeniu do Polski Rusi Czerwonej, gdzie niepodzielnie panowało prawosławie, zakon ten jak żaden inny nadawał się do ewangelizacji nowo przyłączonych terenów. W 1394 r. objęli ufundowany i sowicie uposażony przez Jana z Tarnowa kościół w Przeworsku, którym opiekowali się do roku 1819 r., w którym to  zakon uległ kasacie.

Zachowana do dzisiaj świątynię św. Ducha rozpoczęto wznosić ok. 1430 r. Kościół to trzynawowa świątynia otoczona murami obronnymi z basztą oraz bramą. W wystroju architektonicznym jego wnętrza uwagę zwracają sklepienia gwiaździste oraz gotycki łuk tęczowy z wkomponowaną weń belką dźwigającą XVII-wieczny krucyfiks. Barokowe jest także wyposażenie przeworskiej fary: stalle, ambona i ołtarze. W ołtarzu głównym znajdują się uzyskane w XVIII w. relikwie Krzyża Świętego. Centralną pozycję zajmuje w nim figura Ukrzyżowanego otoczona winoroślą – symbolem Eucharystii.

Do najstarszych zabytków przeworskiej fary należy gotycka, wykonana ze spiżu chrzcielnica z 1400 r. oraz gotyckie epitafium Rafała Tarnowskiego z rodziną polecane przez archanioła Rafała i św. Elżbietę (z lat 1491–1496). Nie mniej ciekawy jest również olejny obraz epitafijny ze sceną Ukrzyżowania (XVII wiek).