Drukuj

W Chotyńcu Matka Boża miała się ukazać, na wielkiej lipie, na górce. Więc ludzie ołtarz powiesili i pod drzewem się modlili. Podobno pod ołtarzem w cerkwi do dzisiaj znajduje się pień z tej lipy i zielone liście na nim rosną.

Pierwsza informacja o cerkwi Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy w Chotyńcu (powiat przemyski), pochodzi z 1515 r., ale czas powstania obecnej datuje się na rok ok. 1600. Drewniana cerkiew stoi na kamiennej podmurówce. Starszą część sanktuarium obiegają dookoła soboty, a od zachodniej stronie znajduje się rozbudowana kruchta wzniesiona w 1925 r. Ponad zadaszeniem sobót nad babińcem znajduje się półotwarta galeria, zamknięta od góry półkolistymi arkadkami. Galeria obiega babiniec z trzech stron, a prowadzą na nią zewnętrzne schody, ustawione przy południowej ścianie.

Po latach wyposażenie cerkwi jest niekompletne, ale zachował się odnowiony pięciokondygnacyjny ikonostas z bogatą snycerką, zapewne z 1671 r., w którym umieszczono cudowną ikonę Matki Boskiej. Na uwagę zasługuje również ikona świętego Mikołaja. We wnętrzu zachowała się polichromia figuralno-ornamentalna z 1735 i 1772 r., ze szczególnie interesującym malowidłem przedstawiającym Sąd Ostateczny na ścianie nawy.

Po deportacji grekokatolików w latach 1945-1947 cerkiew adaptowano na kościół rzymskokatolicki. Popadająca stopniowo w ruinę świątynia została tymczasowo zabezpieczona w 1983 r. Po odzyskaniu jej przez Kościół greckokatolicki w w latach 1991-1994 przystąpiono do renowacji obiektu. W 2013 r. cerkiew wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.